Dat ben ik, daar op die foto. Apetrots.
Ja, zo voel ik me vandaag, maar ooit voelde ik me heel klein. Zo klein als een muis. Ik durfde mij niet tonen, mijn stem niet laten horen, laat staan dat ik op de voorgrond zou gaan staan.
Ik had geluk. Ik groeide op in een warm, hecht en liefdevol gezin waar ik kon ontplooien, waar ik alle kansen kreeg en op mijn tempo groot mocht worden.
Ik ging studeren, communicatiemanagement, en ik vond mijn plekje in de evenementensector. Wat een heerlijke periode. In avondonderwijs studeerde ik voor leerkracht (want misschien kwam dat nog wel eens van pas). Enkele jaren later maakte ik een sprong naar medialand. Deze keer geen beurzen en concerten, maar radio en televisie. Ik bleef hier een tijdje plakken en tussendoor schreef ik gedichten en verhalen. Honderden. Over wat ik voelde, waar ik van droomde, wat ik beleefde.
Jaren later – het was een kille decemberdag in 2005 – hield ik mijn eerste zoontje in mijn armen. Twee jaar later werd mijn tweede oogappeltje geboren. Alles veranderde. Zelfs mijn naam. Ik heette nu “mama”. Een nieuwe wereld ging voor me open.
Ik maakte de overstap naar het onderwijs, dat diploma kwam dus toch nog van pas. Meer dan tien jaar verdiepte ik mij in het gedrag van kinderen: waarom ze doen wat ze doen, of nét niet? Wat is de rol van de opvoeder hierin? Is alle gedrag bewust of zien we hier iets over het hoofd? Het liet mij niet los waarop ik besloot om voor Kindertolk te studeren: het vertalen van gedrag van kinderen door aan de slag te gaan met de ouder(s).
Op 1 september 2018 richtte ik mijn eigen praktijk op, “de Spiegelacademie”: een plek waar we spiegelen, gedrag bestuderen en (o.a. opvoedings-) problemen aanpakken met als hoofddoel positieve gedragsverandering. Een plek waar eenvoudiger opvoeden en gelukkig zijn centraal staan.
Tijdens een opleiding tussendoor behaalde ik mijn certificaat van kinderboekenschrijfster: dat laatste duwtje dat ik nodig had om een kinderdroom in vervulling te laten gaan.
Mijn derde kindje werd geboren: welkom ‘Spirikid’.
